Bandoeng

De 18e september aangekomen in Bandoeng. Na aankomst in het hotel, gelukkig konden wij nog wat eten
De volgende dag was ik ziek , ik had koorts, en heb  overgegeven en ik had ook buikloop.
De volgende dag zijn wij  maar naar het ziekenhuis gegaan, de diagnose was, dat ik een reizigersbacterie had. 
Even dacht ik, dat ik door het eten in de trein ziek was geworden, maar Cora had het zelfde gegeten en zij was niet ziek. 
Was mijn eten bedorven? Nu is het inmiddels de 22e sep geworden en ik voel me nu wat beter maar nog niet helemaal tof. 
Gisteren zijn we wel op zoek gegaan naar mijn geboortehuis in de Jl.Aceh, 
het was moeilijk te vinden omdat mij was gezegd dat het nr. 3 moest zijn, maar het bleek nr, 40.
Gelukkig wist ik de namen van de woningen, zodoende vond ik uiteindelijk het huis. 
Het deed me pijn te zien dat het huis er nu heel anders uitzag, toch heb ik nu het gevoel wat meer dingen een 
plaatsje te kunnen geven.We willen eerdaags nog een keer terug naar de omgeving waar ik 7 jaar opgegroeid ben 
en hoop ook mijn oude school terug te vinden. Hierover later meer.

23 september.
Gisteren kreeg ik van onze "gids" (Nugi)  te horen wat me heel blij maakte. Bij toeval, kende hij de dochter van mijn "oude"
buurman Paul. Zodoende kwam ik er achter dat hij nog leefde en nog steeds in de oude garage woonde. We zijn vandaag naar toegegaan.
Ik schrok er van  dat hij er zo oud uitzag. Hij is inmiddels al 51 jaar gelukkig getrouwd en ze hebben 7 kinderen.
We hebben een tijdje gebabbeld over vroeger en de omgegeving, later zijn we wat wegen ingeslagen die ik vroeger ook altijd liep.
We zijn naar mijn school gegaan, de poort was nog precies hetzelfde, Zij hebben nieuwe school bij gebouwd 
en de speelplaats was ook veranderd.
Hierna zijn we naar de kerk gelopen waar ik gedoopt ben, het zag er goed  uit. Binnen gekomen kwamen alle herinneringen weer boven.
Gelukkig mocht ik wat foto's maken van de binnenkant. 
We zijn met Nugi, nog even naar een winkeltje gelopen waar ze Wajang poppen maken, zonder hem hadden we het bewuste pand nooit gevonden.
Morgen zijn we van plan, met Nugi en een auto met chauffeur, eventueel te rijden naar de Vulkaan en de warmwaterbronnen, 
ik hoop dat Cora mee wil, want ze heeft behoorlijke hoogtevrees. 
24 september.
We zijn met z'n allen,Nugi, Cora, ik en de chauffeur naar de krater gegaan.
Cora was bang vanwege de smalle steile weggetjes.
Aangekomen bij de vulkaan is Cora met de chauffeur bleven op de parkeerplaats.
Glijdend en slippend  gingen wij (ik en Nugi) naar de top.
Ik heb op sommige punten zijn er foto's gemaakt van mij, die ik morgen op zetten,  voordat Cora een nachtmerrie zou krijgen.
In de verte kwamen donkere wolken opzetten en ik zei tegen Nugi: "Kom, we gaan naar beneden voordat de bui losbarst."
Slippend en glijdend gingen we weer naar beneden toe.
Beneden aangekomen, zijn we de auto weer ingestapt en naar de Dago watervallen gereden, onderweg was de weg hier en daar zeer nauw en  Cora werd banger.
Aangekomen bij de Dago watervallen bleek het nog 2 km. lopen te zijn over smalle paadjes en het was behoorlijk heet.
We hebben nog een klein watervalletje ontdekt,  glijdend ben ik  naar beneden gegaan, voor het maken van een foto.
Via de Gedung Sate en Villa Isola, zijn we bij de Anklungschool aangekomen.
Het was heel mooi dat te bezoeken, Cora heeft het al  geschreven,  het heeft ons wel goed gedaan

 Paul en zijn Vrouw de drochter 

Petruskerk waar wij kwamen

"Foto's bij de krater"

"Thee plantage"

  watervalletje bij Dag

Anklung muziek en dans

28 spetember 2008.
Zo, dit is de laatste dag hier in Bandung. Ik heb genoten van het leven hier. 
Ik vond mijn huis en mijn buren. Ik heb gelopen, zoals ik vroeger naar school ging, maar naar mijn gevoel, was het langer lopen, 
maar het bleek heel kort te zijn. 
Alleen, vond ik het jammer dat aan het huis vele dingen veranderd zijn. 
Oke, het leven hier is ook anders, de tijd heeft hier niet stil gestaan. De mensen leven hun eigen leven, zoals wij ook doen.
Afijn, het is heel goed dat het nu vrede is,  dat iedereen stuk voor stuk vriendelijk zijn. Ook  heb ik genoten van het 
angklung orkest en hun traditionele dans. 
Gisteravond heb ik nog een massage gehad van een stevige meid.
De jonge meisjes hier giechelen elke dag als ze naar ons kijken, vooral om mijn onhebbelijkheden.
We gaan nu naar Kuala Lumpur. Tot dan in Kuala Lupur!